پیشنهاد می‌شود پوششی معادل ۶۰٪ از درآمد ناخالص یا خالص پس از مالیات تهیه شود تا نیازهای مالی پایه شما را پوشش دهد.

معمولاً هزینه بیمه بین ۱٪ تا ۳٪ حقوق سالانه است. رقم دقیق بر اساس عوامل فردی مانند سن، وضعیت سلامتی، نوع شغل و ویژگی‌های خاص بیمه تعیین می‌شود.

این دوره زمانی است بین شروع ناتوانی تا شروع پرداخت مزایا. گزینه‌های رایج عبارتند از ۳۰، ۶۰، ۹۰، ۱۸۰ یا حتی ۳۶۵ روز. انتخاب دوره طولانی‌تر معمولاً منجر به کاهش هزینه ماهانه بیمه می‌شود، البته به شرطی که هزینه‌های دوره انتظار را بتوان بدون درآمد پوشش داد.

مدت زمانی است که بیمه‌گر تعهد دارد پرداخت مزایا را انجام دهد؛ این دوره می‌تواند تا سن ۶۵ یا ۶۷ سالگی باشد یا برای چند سال محدود. معمولاً دوره تا سن ۶۵ رایج است.

اغلب بیمه‌های محل کار پوشش محدودی ارائه می‌دهند؛ به‌ویژه در درازمدت. ممکن است بتوان مقدار زیادی از درآمد شما در مقایسه با بیمه شخصی را جبران نکنند. بنابراین بیمه خصوصی تکمیلی پیشنهاد می‌شود.

بله، در برخی طرح‌ها پوشش ناتوانی جزئی وجود دارد که بخشی از مزایا را بر اساس کاهش درآمد پرداخت می‌کنند (Residual Benefit).

برای ادعا باید مدارکی مانند گزارش پزشک، اثبات درآمد و مدارک دیگر به شرکت بیمه ارائه دهید. ممکن است روند ادعا چند هفته تا چند ماه طول بکشد.

می‌توانید از چند بیمه همزمان مزایا دریافت کنید؛ مثلاً بیمه‌ای که از طریق محل کار دارید را با بیمه شخصی ترکیب کنید. در این حالت قوانین هر یک متفاوت است و باید مورد بررسی قرار گیرد.

بعضی بیمه‌ها دارای افزونه‌هایی مثل: پوشش هزینه‌های فاجعه‌آمیز: پرداخت کامل در صورت ناتوانی شدید (مثلاً دو فعالیت پایه زندگی را از دست بدهید). تنظیم برای تورم (COLA): افزایش سالانه پوشش مطابق نرخ تورم. امکان افزایش پوشش بدون بررسی پزشکی: بدون نیاز به معاینه مجدد در آینده. پوشش ناتوانی ناقص (Residual): پرداخت جزئی اگر درآمد شما کاهش پیدا کرده باشد ولی هنوز قادر به کار باشید.